Τι και που έφυγες;!
Σίγουρα ‐είμαι απολύτως βεβαία για αυτό‐ είχες τόση άπλα και χώρο να υποδεχτείς τον Άλλο (και θυμάμαι την εγκατάσταση με τα χαλιά στο προαύλιο της εκκλησιάς, στην Κίμωλο, στα πλαίσια του «Εικαστικού Περιπάτου») που τα έργα σου, ως πράξεις, έχουν διαμορφώσει και συνεχίζουν να διαμορφώνουν ανθρώπους...
Ναι! Αναφέρομαι στην διδασκαλία ως έργο ποιητικό...
Άρα είσαι εδώ!
Σε γνώρισα στην Κίμωλο.
Τρεις μέρες...και όμως ...μέσα σε τρείς μέρες, τρείς κουβέντες, και τρείς ματιές, είδα πως εφαρμόζεται η ευαισθησία στην καθημερινότητα! Πως αποκτά η ζωή μας ουσιαστικό νόημα.
Θυμάμαι, ήρθα να σας χαιρετήσω ‘κεί που μαθαίνατε στα παιδιά αργαλειό, αλλά ουσιαστικά πώς να συνυπάρχουν οι άνθρωποι -μαγικά‐ όπως τα χρώματα!
Δεν προλαβαίνατε να κατευθύνετε ματιές, δαχτυλάκια, φωνούλες...
Και όμως βρήκες χρόνο να δεις, μέσα στον πανικό, πως παράτησα τα γυαλιά μου στο πάτωμα.
Τα βρήκα βολεμένα σ’ένα κουτί με κλωστές. Ανάμεσα στα κουτιά που είχατε παρατάξει, καταμεσής των χαλιών, και ήταν ο τόπος προσφοράς των χρωμάτων...
Και όλα αυτά απλά ‐δίχως λόγια.
Καλό ταξίδι Πέτρο! Είμαι σίγουρη πως στα «χαλιά» σου ταξιδεύουνε, ήδη, πολλοί...
Αιμιλία Παπαφιλίππου
And what if you left?!
It is certain ‐I’m absolutely sure about this‐ that you had sο much space and room to welcome the Other (and I remember the carpet installation at the Kimolean church courtyard in the context of the «Kimolean Walks») that your works, as deeds, have shaped and continue to shape people...
Yes! I’m referring to teaching as a work of creation...
You are, therefore, here!
I met you in Kimolos.
Three days... and yet in three days, barely having exchanged three words and three glances, I got to see how sensibility and sensitivity gets to be applied in everyday life! How life gets to be meaningful! I remember I came to say goodbye at the place where you were teaching children how to use the loom... teaching them, basically, how people can coexist –magically‐ as colors do!
You were showered by demands from children’s eyes, fingers, cries…
And yet you found time to notice, amidst all this panic, that I left my glasses on the floor.
I found them tucked away in a box of threads. Amidst the other boxes that you had arranged in the middle of the carpets which was the place where colors were offered…
And it was done simply- no words were exchanged!
Farewell Petros! I’m sure your “carpets” carry already a lot of people…
Aemilia Papaphilippou
Σίγουρα ‐είμαι απολύτως βεβαία για αυτό‐ είχες τόση άπλα και χώρο να υποδεχτείς τον Άλλο (και θυμάμαι την εγκατάσταση με τα χαλιά στο προαύλιο της εκκλησιάς, στην Κίμωλο, στα πλαίσια του «Εικαστικού Περιπάτου») που τα έργα σου, ως πράξεις, έχουν διαμορφώσει και συνεχίζουν να διαμορφώνουν ανθρώπους...
Ναι! Αναφέρομαι στην διδασκαλία ως έργο ποιητικό...
Άρα είσαι εδώ!
Σε γνώρισα στην Κίμωλο.
Τρεις μέρες...και όμως ...μέσα σε τρείς μέρες, τρείς κουβέντες, και τρείς ματιές, είδα πως εφαρμόζεται η ευαισθησία στην καθημερινότητα! Πως αποκτά η ζωή μας ουσιαστικό νόημα.
Θυμάμαι, ήρθα να σας χαιρετήσω ‘κεί που μαθαίνατε στα παιδιά αργαλειό, αλλά ουσιαστικά πώς να συνυπάρχουν οι άνθρωποι -μαγικά‐ όπως τα χρώματα!
Δεν προλαβαίνατε να κατευθύνετε ματιές, δαχτυλάκια, φωνούλες...
Και όμως βρήκες χρόνο να δεις, μέσα στον πανικό, πως παράτησα τα γυαλιά μου στο πάτωμα.
Τα βρήκα βολεμένα σ’ένα κουτί με κλωστές. Ανάμεσα στα κουτιά που είχατε παρατάξει, καταμεσής των χαλιών, και ήταν ο τόπος προσφοράς των χρωμάτων...
Και όλα αυτά απλά ‐δίχως λόγια.
Καλό ταξίδι Πέτρο! Είμαι σίγουρη πως στα «χαλιά» σου ταξιδεύουνε, ήδη, πολλοί...
Αιμιλία Παπαφιλίππου
And what if you left?!
It is certain ‐I’m absolutely sure about this‐ that you had sο much space and room to welcome the Other (and I remember the carpet installation at the Kimolean church courtyard in the context of the «Kimolean Walks») that your works, as deeds, have shaped and continue to shape people...
Yes! I’m referring to teaching as a work of creation...
You are, therefore, here!
I met you in Kimolos.
Three days... and yet in three days, barely having exchanged three words and three glances, I got to see how sensibility and sensitivity gets to be applied in everyday life! How life gets to be meaningful! I remember I came to say goodbye at the place where you were teaching children how to use the loom... teaching them, basically, how people can coexist –magically‐ as colors do!
You were showered by demands from children’s eyes, fingers, cries…
And yet you found time to notice, amidst all this panic, that I left my glasses on the floor.
I found them tucked away in a box of threads. Amidst the other boxes that you had arranged in the middle of the carpets which was the place where colors were offered…
And it was done simply- no words were exchanged!
Farewell Petros! I’m sure your “carpets” carry already a lot of people…
Aemilia Papaphilippou
Ψωμ δεια Λευθ
Δημοσίευση στην ηλεκτρονική Εφημερίδα των Συντακτών της 29ης Νοεμβρίου 2016
http://www.efsyn.gr/arthro/psom-deia-leyth
http://www.efsyn.gr/arthro/psom-deia-leyth
Συντάκτης: Δημήτρης Νανούρης
Εκκρεμής στο μακρύ ντουβάρι του κοινωνικού και πολιτιστικού χώρου «Αμπάριζα» στο Γαλάτσι, μια ενότητα από διαφορετικούς πίνακες κεντρίζουν την προσοχή. Διαλέγω πάντοτε ένα τραπέζι φάτσα και τους χαζεύω, ρουφώντας το αχνιστό καφεδάκι μου. Νεκρές φύσεις ή απεικονίσεις της καθημερινότητας, αφηρημένες συνήθως, συνδέονται με συγκεκριμένο παραλληλόγραμμο κρίκο. Πρόκειται για μια μικρή μόνο λεπτομέρεια ενός σχισμένου πανό στην άκρη καθεμιάς τους.
Συλλαβίζεις ενίοτε «ΩΜΙ ΠΑΙ», άλλοτε «ΛΕΥΘ» και κάποτε «ΔΕΙΑ», ποτέ δεν φαίνεται ολόκληρο, ωστόσο καθίσταται σαφές ότι γράφει «ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ». Νιώθω, παρατηρώντας το, σάμπως η εξέγερση του Πολυτεχνείου να παίζει κρυφτούλι με τη Μεταπολίτευση, τα σημαίνοντα των καιρών με τα σημαινόμενα της γενιάς μας, αξιώνοντας ταυτοχρόνως να επαναπροσδιορίσουμε τις αρχές, τις αξίες και ίσως τους ίδιους μας τους εαυτούς. Αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για κάμποσα γραπτά μου.
Τον Πέτρο Μπάτσιαρη, τον δημιουργό του, τον γνώρισα αργότερα. Μάχιμος εκπαιδευτικός της Πρωτοβάθμιας επί δεκαετίες, σπούδασε παράλληλα ζωγραφική και χαρακτική στην Καλών Τεχνών της Αθήνας. Εχει εικονογραφήσει παιδικά βιβλία και εκθέσει έργα του τρις στη Βιέννη, πολλάκις σε πόλεις της Εσπερίας και συχνάκις ανά την Ελλάδα. Ευγενής, ευπροσήγορος, χαμογελαστός, καθαρός στις απόψεις και τις σχέσεις του, καλλιτεχνική φύση, ήταν η ψυχή μιας σειράς δράσεων που ανέλαβε το Στέκι, όχι κατ' ανάγκην πολιτιστικών. Εντελώς αιφνίδια προχθές, μόλις στα 57, κόπηκε το νήμα της ζωής του, όπως οι τρεις λέξεις του που θα περιπλανώνται εφεξής βουβές και θλιμμένες στην πόλη. Στη Μυρτώ, τον Ορέστη και τη Μαίρη αφήνει σπουδαία παρακαταθήκη και σ' όλους εμάς ένα αναπάντητο «γιατί». Αντιγράφω κείμενο του ίδιου από παρουσίαση έργων του:
Εκτός από τον χρόνο πάνω μας κουβαλάμε και τους χώρους μας: τους χώρους της παιδικής μας ηλικίας, τους χώρους του περασμένου καλοκαιριού, τις πλατείες, τις γειτονιές, τους δρόμους, τα βουνά, τα ποτάμια. Χώροι «άτακτα» τοποθετημένοι στο μυαλό μας, που πολλές φορές περνάμε από τον έναν στον άλλο με περάσματα άλλοτε αθόρυβα και ήσυχα και άλλοτε με βίαια και φαινομενικά ασύνδετα.
Το ίδιο γίνεται και με τον χρόνο. Βιώνουμε ταυτόχρονα τον «εδώ» χρόνο με τον χθεσινό, με τον περσινό, μ’ αυτόν που φτάνει μέχρι την παιδική ηλικία μας, αλλά και με τον αυριανό και με αυτόν του μέλλοντός μας, αν έχουμε εξασκηθεί στο να ονειρευόμαστε και να σχεδιάζουμε. Τα έργα στέκονται στο εργαστήριο μισοτελειωμένα για μέρες, μήνες και χρόνια μπορεί. Περιμένουν να βρουν την ενότητά τους με λέξεις στέρεες και γεμάτες. Εκτελούν το δερβίσικο κύκλο της αντοχής και της υπομονής μέχρι να συντελεστεί μια αφήγηση για την ενότητα αυτού του κόσμου.
Εκκρεμής στο μακρύ ντουβάρι του κοινωνικού και πολιτιστικού χώρου «Αμπάριζα» στο Γαλάτσι, μια ενότητα από διαφορετικούς πίνακες κεντρίζουν την προσοχή. Διαλέγω πάντοτε ένα τραπέζι φάτσα και τους χαζεύω, ρουφώντας το αχνιστό καφεδάκι μου. Νεκρές φύσεις ή απεικονίσεις της καθημερινότητας, αφηρημένες συνήθως, συνδέονται με συγκεκριμένο παραλληλόγραμμο κρίκο. Πρόκειται για μια μικρή μόνο λεπτομέρεια ενός σχισμένου πανό στην άκρη καθεμιάς τους.
Συλλαβίζεις ενίοτε «ΩΜΙ ΠΑΙ», άλλοτε «ΛΕΥΘ» και κάποτε «ΔΕΙΑ», ποτέ δεν φαίνεται ολόκληρο, ωστόσο καθίσταται σαφές ότι γράφει «ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ». Νιώθω, παρατηρώντας το, σάμπως η εξέγερση του Πολυτεχνείου να παίζει κρυφτούλι με τη Μεταπολίτευση, τα σημαίνοντα των καιρών με τα σημαινόμενα της γενιάς μας, αξιώνοντας ταυτοχρόνως να επαναπροσδιορίσουμε τις αρχές, τις αξίες και ίσως τους ίδιους μας τους εαυτούς. Αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για κάμποσα γραπτά μου.
Τον Πέτρο Μπάτσιαρη, τον δημιουργό του, τον γνώρισα αργότερα. Μάχιμος εκπαιδευτικός της Πρωτοβάθμιας επί δεκαετίες, σπούδασε παράλληλα ζωγραφική και χαρακτική στην Καλών Τεχνών της Αθήνας. Εχει εικονογραφήσει παιδικά βιβλία και εκθέσει έργα του τρις στη Βιέννη, πολλάκις σε πόλεις της Εσπερίας και συχνάκις ανά την Ελλάδα. Ευγενής, ευπροσήγορος, χαμογελαστός, καθαρός στις απόψεις και τις σχέσεις του, καλλιτεχνική φύση, ήταν η ψυχή μιας σειράς δράσεων που ανέλαβε το Στέκι, όχι κατ' ανάγκην πολιτιστικών. Εντελώς αιφνίδια προχθές, μόλις στα 57, κόπηκε το νήμα της ζωής του, όπως οι τρεις λέξεις του που θα περιπλανώνται εφεξής βουβές και θλιμμένες στην πόλη. Στη Μυρτώ, τον Ορέστη και τη Μαίρη αφήνει σπουδαία παρακαταθήκη και σ' όλους εμάς ένα αναπάντητο «γιατί». Αντιγράφω κείμενο του ίδιου από παρουσίαση έργων του:
Εκτός από τον χρόνο πάνω μας κουβαλάμε και τους χώρους μας: τους χώρους της παιδικής μας ηλικίας, τους χώρους του περασμένου καλοκαιριού, τις πλατείες, τις γειτονιές, τους δρόμους, τα βουνά, τα ποτάμια. Χώροι «άτακτα» τοποθετημένοι στο μυαλό μας, που πολλές φορές περνάμε από τον έναν στον άλλο με περάσματα άλλοτε αθόρυβα και ήσυχα και άλλοτε με βίαια και φαινομενικά ασύνδετα.
Το ίδιο γίνεται και με τον χρόνο. Βιώνουμε ταυτόχρονα τον «εδώ» χρόνο με τον χθεσινό, με τον περσινό, μ’ αυτόν που φτάνει μέχρι την παιδική ηλικία μας, αλλά και με τον αυριανό και με αυτόν του μέλλοντός μας, αν έχουμε εξασκηθεί στο να ονειρευόμαστε και να σχεδιάζουμε. Τα έργα στέκονται στο εργαστήριο μισοτελειωμένα για μέρες, μήνες και χρόνια μπορεί. Περιμένουν να βρουν την ενότητά τους με λέξεις στέρεες και γεμάτες. Εκτελούν το δερβίσικο κύκλο της αντοχής και της υπομονής μέχρι να συντελεστεί μια αφήγηση για την ενότητα αυτού του κόσμου.
Για τον φίλο και συνάδελφο Πέτρο Μπάτσιαρη
Δημοσίευση στον διαδικτυακό τόπο του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Π.Ε. "Ο Παρθενώνας" της 28ης Νοεμβρίου 2016
http://syllogosparthenonas.gr/gia-ton-filo-sinadelfo-petro-mpatsiari/
http://syllogosparthenonas.gr/gia-ton-filo-sinadelfo-petro-mpatsiari/
Οι αποχαιρετισμοί είναι πάντα δύσκολοι. Όμως εκείνοι που είναι ξαφνικοί και αναπάντεχοι αδυνατούν να γίνουν κατανοητοί. Πώς μπορούμε να δεχτούμε και να πιστέψουμε όλοι αυτοί που γνωρίσαμε τον Πέτρο ότι από αύριο η τάξη του δεν θα φωτίζεται από το χαμόγελο και τη ζεστασιά του, την αγάπη του για τους μαθητές του, το πάθος του για μια κοινωνία δίκαιη, έναν κόσμο διαφορετικό, γεμάτο ομορφιά και τέχνη;
Ο συνάδελφος Πέτρος Μπάτσιαρης, δάσκαλος στο τμήμα ένταξης του 72ουΔημοτικού Σχολείου Αθηνών τα τελευταία 2 χρόνια, «έφυγε» από κοντά μας το Σάββατο 26 Νοέμβρη. Σύντομο το πέρασμά του από το σύλλογό μας, όμως άφησε το χνάρι του έντονο. Όπως έκανε παντού από όπου περνούσε, με παρουσία χαμηλόφωνη αλλά ταυτόχρονα δυνατή, δινόταν σε ό,τι έκανε με όλη του την ψυχή. Στους μαθητές του, στην τέχνη του, στους αγώνες μας. Με αυταπάρνηση και δόσιμο για όλα τα παιδιά, αλλά κυρίως για τα πιο δυσκολεμένα, εκείνα που ένιωθε ότι είχαν πιο πολύ την ανάγκη του. Για αυτό και διάλεξε την ειδική αγωγή, για αυτό και η πιο σπουδαία παρακαταθήκη που άφησε στο σύλλογό μας το τελευταίο διάστημα ήταν η δουλειά του στα προσφυγόπουλα που φιλοξενεί το σχολείο του.
Νιώθουμε περήφανοι που τον γνωρίσαμε. Η διαδρομή του στη ζωή μπορεί να ήταν σύντομη, όμως η περπατησιά του σε αυτή άφησε σημάδια ανεξίτηλα. Και θα τον συναντάμε κάθε φορά στο βλέμμα των μαθητών του, στους πίνακές του, στις συνελεύσεις μας, στις διαδηλώσεις μας. Αφού όπως λέει και το τραγούδι:
«Και για πολύ καιρό μετά, αφού θα έχουμε φύγει
Το φως μας θα μένει αναμμένο,
Και για πολύ καιρό μετά, αφού θα είμαστε πια ασφαλείς,
Το φως μας δεν θα ξεθωριάζει».
Και για τον Πέτρο αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Καλό σου ταξίδι.
Ο συνάδελφος Πέτρος Μπάτσιαρης, δάσκαλος στο τμήμα ένταξης του 72ουΔημοτικού Σχολείου Αθηνών τα τελευταία 2 χρόνια, «έφυγε» από κοντά μας το Σάββατο 26 Νοέμβρη. Σύντομο το πέρασμά του από το σύλλογό μας, όμως άφησε το χνάρι του έντονο. Όπως έκανε παντού από όπου περνούσε, με παρουσία χαμηλόφωνη αλλά ταυτόχρονα δυνατή, δινόταν σε ό,τι έκανε με όλη του την ψυχή. Στους μαθητές του, στην τέχνη του, στους αγώνες μας. Με αυταπάρνηση και δόσιμο για όλα τα παιδιά, αλλά κυρίως για τα πιο δυσκολεμένα, εκείνα που ένιωθε ότι είχαν πιο πολύ την ανάγκη του. Για αυτό και διάλεξε την ειδική αγωγή, για αυτό και η πιο σπουδαία παρακαταθήκη που άφησε στο σύλλογό μας το τελευταίο διάστημα ήταν η δουλειά του στα προσφυγόπουλα που φιλοξενεί το σχολείο του.
Νιώθουμε περήφανοι που τον γνωρίσαμε. Η διαδρομή του στη ζωή μπορεί να ήταν σύντομη, όμως η περπατησιά του σε αυτή άφησε σημάδια ανεξίτηλα. Και θα τον συναντάμε κάθε φορά στο βλέμμα των μαθητών του, στους πίνακές του, στις συνελεύσεις μας, στις διαδηλώσεις μας. Αφού όπως λέει και το τραγούδι:
«Και για πολύ καιρό μετά, αφού θα έχουμε φύγει
Το φως μας θα μένει αναμμένο,
Και για πολύ καιρό μετά, αφού θα είμαστε πια ασφαλείς,
Το φως μας δεν θα ξεθωριάζει».
Και για τον Πέτρο αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Καλό σου ταξίδι.
τα 'εργα του πέτρου μπάτσιαρη
Bernd Zimmermann
Σεπτέμβριος 2015
Σεπτέμβριος 2015
Μπορoύν να εκπλήξουν κάποιον, οι ως επί το πλείστον πολύχρωμες εικόνες από την Ελλάδα του σήμερα. Ούτε δυστυχία, ούτε θυμός σε πρώτο πλάνο. Γνωρίζοντας, όμως, από πού και από ποιον προέρχονται, πρέπει να κοιτάξει κανείς λίγο πιο κοντά, να σκεφτεί λίγο περισσότερο. Ως δάσκαλος, ο Μπάτσιαρης, έρχεται αντιμέτωπος καθημερινά με τις καταστροφικές συνέπειες της κρίσης στις οικογένειες, τα παιδιά και τα αστικά τοπία. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, μεταμορφώνει το θυμό του, ιδίως στα διπλά φύλλα (δίπολα), σ' ένα προβληματισμό όσον αφορά τη σχέση των διαφόρων καταστάσεων – τη ξαφνική εμφάνιση μιας μαύρης επιφάνειας κάποιες φορές- την ανάδυση φυτικών ή κρυστάλλινων σχημάτων, χώρων κοντινών ή μακρινών από ένα περιβάλλον που βρίσκεται σε μια ρέουσα κατάσταση.
Η ανακάλυψη αυτών των σχέσεων, οι συνέχειες, η προέλευση στα χρώματα, τα σχήματα, τις γραμμές των δύο εικόνων μπορεί να δημιουργήσουν στο θεατή ένα αίσθημα ελπίδας, μια εμπιστοσύνη που τον φέρνει πιθανόν πιο κοντά στις σκέψεις του καλλιτέχνη την ώρα που δουλεύει: τίποτα δεν μένει ως έχει, τίποτα ποτέ δεν χάνεται.
Die Arbeiten von Petros Batsiaris
Manchen mag es erstaunen, aus dem griechischen Heute solch überwiegend farbenreiche Bilder zu sehen. Kein Elend, keine Wut — auf den ersten Blick. Da wir aber wissen, woher und von wem sie stammen, müssen wir schon ein wenig näher hinschauen und weiter denken. Als Grundschulpädagoge erfährt Batsiaris tagtäglich die Verwüstungen, welche die Krise in den Familien, bei den Kindern und in den Stadtlandschaften hinterlässt. Seine Wut über die Verhältnisse transformiert er etwa in den Doppelbildern (Dipolen) in eine Reflexion über das Verhältnis unterschiedlicher Zustände zueinander, das Aufsteigen — mitunter Aufbrechen aus schwarzer Fläche — von pflanzlichen oder kristallinen Formen, von Räumen, von Nähe und Ferne aus einem fließenden Medium, das aber all dies schon in sich trägt. Das Erkennen solcher Beziehungen, Weiterführungen oder Ursprünge in den Farben, Formen und Linien der beiden Bildebenen kann beim Betrachter ein Gefühl von Hoffnung oder gar Zuversicht auslösen, das den Gedanken des Künstlers bei der Arbeit nahekommen mag: Nichts bleibt wie es ist, nichts geht je verloren.
Manchen mag es erstaunen, aus dem griechischen Heute solch überwiegend farbenreiche Bilder zu sehen. Kein Elend, keine Wut — auf den ersten Blick. Da wir aber wissen, woher und von wem sie stammen, müssen wir schon ein wenig näher hinschauen und weiter denken. Als Grundschulpädagoge erfährt Batsiaris tagtäglich die Verwüstungen, welche die Krise in den Familien, bei den Kindern und in den Stadtlandschaften hinterlässt. Seine Wut über die Verhältnisse transformiert er etwa in den Doppelbildern (Dipolen) in eine Reflexion über das Verhältnis unterschiedlicher Zustände zueinander, das Aufsteigen — mitunter Aufbrechen aus schwarzer Fläche — von pflanzlichen oder kristallinen Formen, von Räumen, von Nähe und Ferne aus einem fließenden Medium, das aber all dies schon in sich trägt. Das Erkennen solcher Beziehungen, Weiterführungen oder Ursprünge in den Farben, Formen und Linien der beiden Bildebenen kann beim Betrachter ein Gefühl von Hoffnung oder gar Zuversicht auslösen, das den Gedanken des Künstlers bei der Arbeit nahekommen mag: Nichts bleibt wie es ist, nichts geht je verloren.
