Το χαλί , αυτή η ετεροτοπία όπως ονομάστηκε, είναι τόπος όπου υφαίνεται η ενότητα αυτού του κόσμου. Είναι «ο κήπος του χειμώνα» κατά τον Foucault, με τον οποίον γίνεται η μεταφορά του πραγματικού κήπου μέσα στον οίκο, ο ενδιάμεσος τόπος μεταξύ οίκου και φύσης. Το κιλίμι είναι μια εικόνα του κόσμου της Ανατολής με κάθετες και οριζόντιες χειρωνακτικές κινήσεις . Είναι μια ολοκληρωμένη και πλούσια συμμετοχή στο κατοικείν, με τη νομαδικότητα που κουβαλάει πάνω του, με τις ιστορίες των περιπλανητών που αναπαύονται μετά την πορεία στην έρημο, με το τραγούδι των κατασκευαστών -αντρών και γυναικών- , με τη θέρμη των ανθρώπων που ξέρουν να υποδέχονται και να φιλοξενούν , όπως εδώ καλή ώρα. Και οπωσδήποτε με το χρώμα στην ολότητά του : μαζί με το ζωικό , η μυρουδιά και η απτικότητα , ακόμα και το ελαφρύ βύθισμα της ύπαρξης που επιφέρει . Εξόχως απαραίτητο βύθισμα για την ενατένιση προς το ουκουμενικό βλέμμα . > > Δεν είναι και τόσο σίγουρη η αγάπη στο Δυτικό Μέτωπο για το χρώμα.
Το κόκκινο χρώμα στις πόρτες των μεταναστών, το κίτρινο αστέρι στο πέτο των απανταχού γκέτο, τα λευκά κελιά και οι πορτοκαλί φόρμες στα Γκουαντάναμο αυτού του κόσμου είναι μη-χρώματα . Περισσότερο χρησιμοποιούνται για να αναδείξουν την κυριαρχία της λευκότητας με ότι διαχωριστικό αυτό συνεπάγεται . Σ` αυτό το αδιέξοδο λευκό μπορεί να στηρίζεται σήμερα το όραμα της Ευρώπης; Στην Ευρώπη καταφτάνουν καθημερινά χιλιάδες άνθρωποι -από την Ανατολή κατά βάση- που είναι προφανές ότι αντιλαμβάνονται διαφορετικά τα πράγματα και κυρίως τα βιώνουν διαφορετικά με όλο τους το είναι . Πέτρος Μπάτσιαρης. Μαρτιος 2016 |
επιστροφή > interactions |