Ο κήπος του χειμώνα 2016
|
Περιβάλλον για τον ενδιάμεσο τόπο. Από τον τόπο υποδοχής και εκκίνησης ως τον τόπο προορισμού. Ένας κήπος, "Ο κήπος του χειμώνα" , κατά τον M. Foucault, ο ενδιάμεσος τόπος μεταξύ οίκου και φύσης. Το περιβάλλον αυτό από κιλίμια και χαλιά είναι ο κοινός τόπος των σωμάτων. Των σωμάτων , που κατασκευάζουν με υλικά από τη φύση το φιλικό και θερμό τόπο υποδοχής τους. Ο κοινός τόπος των σωμάτων που με χειρωνακτική εργασία στον αργαλειό , δεν συμμετέχουν μόνο στον οικονομικό κύκλο της ζωής, αλλά ταυτόχρονα τροφοδοτούν το νου να επινοεί σχήματα και φόρμες και να οργανώνει την αντίληψη και το βλέμμα του. Ύστερα μπορεί να βαδίζει ανάλαφρα πάνω σ`αυτόν τον τόπο "βυθίζοντας¨ την ύπαρξή του και να παραδίδεται στις αισθήσεις. Το περιβάλλον αυτό ως Ενδιάμεσος τόπος έχει τα εξής χαρακτηριστικά: Την κάθετη και οριζόντια οργάνωση που ακολουθεί τη γεωμετρικότητα και την επαναληπτικότητα των λαϊκών εκφράσεων και συμβολισμών που αποτυπώνονται πάνω σε κιλίμια και χαλιά από το πολιτισμικό χώρο της Μεσογείου και της Ανατολής ευρύτερα. Τις Διαστρωματώσεις που επιφέρουν το ένα χαλί πάνω στο άλλο ως αναφορά στις διαφορετικές πολιτισμικές εκκινήσεις, αλλά ενταγμένες στο σώμα μιας ευρύτερης κοινότητας. Τη λειτουργία της αφής και ότι επέρχεται με τη υφή και τη θέρμη του μάλλινου νήματος , το βύθισμα που επιφέρει το βάρος της ύπαρξης . Το Χρώμα που προκύπτει με την ολότητά του , όχι σε εξάρτηση από τη λευκότητα , αλλά μόνο του, απ`ευθείας από το ζωικό και φυτικό κόσμο, με όλη την ανθρώπινη εργασία και τη χειρωνακτική κίνηση παρούσα . Ως σύνολο, με ενδιέφερε το εικαστικό και ψυχολογικό παράγωγο ενός περιβάλλοντος υποδοχής , ενός περάσματος σε μια κατάσταση αμοιβαιότητας, καθ`ότι σ` αυτό προέτρεπε και η πρόσκληση. Π.Μ. |